't Was vriêselijk koud, 't sniêden en 't begost doenker te wörre. 't Was oek de lesten avend van 't jaar, oudejorsavend. In diê kou en in diên doenkere liep er oep straat een aerm klei maske, zonder muts en oep bloête vóete. Z'ad wel sloefen aang'ad toeng da' ze thuis vertrok, mor dad ielp ni' veul: 't waren iêl groête sloefe, eur móeder ad ze lest gedrage, zoe groêt ware ze, en 't masken ad ze ba 't oversteke verlore, toeng da' der twiê rijtuige vörbijvloge. Den iêne sloef was ni te vinden en meh' den aendere ging er ne joenge vandeur: a zee dat 'em diên as wieg kost gebruiken as 'em later kindere kreeg.

 

Daar liep da maske dus oep eur bloête voetshes, die roêd en blaut zage van de kou. In nen ouwe schort ad ze nen oêp zwavelstokskes en iên bosken ield z'in eur aend. Niemand ad al iet van eur gekocht, den iêlen dag ni. Niemand ad eur oek mor e stuiverke gegeve. Oengerig en koud liep ze dor en ze zag er zoe zielig uit, dad aerm schaap! De sniêvlokke vielen in eur laenk blont aar, da' zoe schoên in eure nek krulde, mor on da soort dinges docht z'echt ni. Uit alle rame scheen licht nor buiten en 't rook overal zoe lakker nor gebraje gaens; 't was oemmes oudejorsavend en daar docht ze wel on.

 

In een oekske tusse twiê uize, worvan 't iên een bitshe vöruitstak, ging z'in elkaar gedoke zitte. Eur biêntshes trok z'onder eureigen oep, mor ze kreeg et nog kouwer, en nor uis durfde ze ni, want z'ad gin zwavelstokskes verkocht en oek gin stuiverke gekrege. Eur vader zou eur slagen en thuis was et trouwes oek koud. Ze woênde vlak onder 't dak en daar blaasde de wind lossendeur, oek al ware d'aergste splete meh stroêt en ou lappe dichtgestopt.

 

Z'ad bekan gi gevuul ni miêr in eur andshes deur de kou. O, wa' zou zoe'n zwavelstokske lakker waerm zen! Zou ze der iêntshen uit et boske durve trekken en et tege de muur afstrijken oem eur polle te waerme? Ze trok er iênen uit. "Ritsss", wa' vlamde dad aert, wa braendde da! 't Gaf e waerm, elder vlammeke, zjust gelak e kerske, toeng da' z'eur polle derrond ield. E wonderlijk licht gaf et. 't Maske docht da' ze veur een groêt' ijzere stoof zat meh' glinsterende kopere ballen en ne koperen troemmel. 't Vuur braendde zoe zalig, 't was zoe lakker waerm. Mor wa was da? 't Maske strekten eur voetshes al uit oem die oek te waerme - toeng ging de vlam uit, de stoof verdween - en zij zat meh e stoempelke van et afgebraend zwavelstoksken in eur aend.

 

Ze stak er nog iên aan. Et braendde, 't gaf licht en wor da 't schijnsel oep de muur viel wier diê deurzichtig, zjust gelak ne sluier. Ze keek zoê de kamer in, wor a' de tafel gedekt was meh e spierwit tafelkliêd, meh et fijnste porcelein. De gebraje gaens, gevuld meh pruimen en appeltshes, stoeng zalig te daempe. En wa 't allerzaligste was, de gaens sproeng van de schaal en waggelde meh een verket en e mes in eure rug over de grond. Ze kwam recht oep et aerm masken af; toeng ging et zwavelstoksken uit en was alliên den dichte, kouwe muur der nog.

 

Ze stak er nog iên aan. Toeng zat z'onder de schunste karsboêm, nog grutter en nog rijke versierd dan den boêm diên a' ze deur de glaze deur ba de rijke koêpman ad gezing, veurig jaar meh karsmis. Der braendde wel duzend kerskes on de grung takke, en gekleurde prentsjes, gelak a' g'in etalages zie, keken eur aan. Et maske strekten eur twiê pollen uit - toeng ging et zwavelstoksken uit, al de karstkerskes ginge de lucht in en veraenderden in staere, zag ze. Iêntshe viel er en liet een lange streep van vuur achter on den emel.

 

"Nau go' der iemand doêd," zee 't maske. Want eur ou bomma, d'iênigste die lief was gewest tegen eur, mor die nau doêd was, ad gezee: as er een staer vald, go' der een zieltshe nor den emel.

 

Ze streek wer e zwavelstoksken af tege de muur, 't gaf licht en in et schijnsel stoeng eur bomma, iêl duidelijk, iêl stralend, iêl vrindelijk en lief.

 

"Bomma!" riep et maske. "O, nemd me mee! Ik weet da' ge weg zeh, as et zwavelstoksken uit goh. Weg, zjust gelak de waerme stoof, de gebraje gaens en diê prachtige groête karsboêm." Östig streek ze de rest van de zwavelstokskes in et bosken af, want ze wilden eur bomma vastouwe. De zwavelstokskes gave zoeveul licht da 't kleêrlichten dag leek. De bomma ad er nog noêt zoe schoên en zoe groêt uitgezing. Ze nam et klei masken oep euren aerm en ze vloge, stralend en blij, iêl iêl oêg. Der was ginne kou, ginnen oenger, ginne schrik - ze waren in den emel.

 

Mor in et oekske ba et uis zat in de kouwe wintermorgend et klei maske meh' de roei kokskes, meh ne glimlach oem eure mond - doêd, doêdgevroren oep de lesten avend van 't oud jaar. 't Wier nievejorsmorgend en de kleinen doeie zat dor meh eur zwavelstokskes, worvan dad een boske bekan was oepgebraend. Z'eed eureige wille verwaerme, zeeë ze. Niemand wist wa' vör schoên dinges z'ad gezing, oe stralend ze meh eur bomma de vreugde van 't nief jaar was ingegon.